Toen Jacki mij belde met de vraag om dit stukje te schrijven, dacht ik: ”Eindelijk!” Eindelijk krijgen we nog ’s wat te zien van die man! Als vriend en studiegenoot ben ik nog aan het nagenieten van “Bruno kan het brandstichten niet laten” en “Niels gaat solo”. Dat we (te) weinig ‘kunst’ te zien krijgen van Jacki zal niet in het minst te maken hebben met zijn veelpotigheid. U kent hem wellicht eerder als muzikant, of meubelontwerper, of verbouwer van huizen, bierliefhebber , toogfilosoof, culinairist…
De ‘ijsberg van de Vlaamse kunst’. Traag maar zeker en hopelijk niet gesmolten voor hij aankomt en vooral tweederde onzichtbaar.
In onze vriendenkring noemen we hem weleens de paddenstoel van de Vlaamse kunst. Fantastisch als je zijn werk te zien krijgt, meestal maar even (soms in de herfst), en het belangrijkste zit nog onder de grond!
Verder wil ik geen woorden vuil maken over de maatschappelijke relevantie van zijn werk in het huidige tijdskader, over zijn afkeer van abstracte kunst die de voedingsbodem is voor een veelal dubbelzinnige figuratie met een strikt concreet coloriet waarbij de kijker de hoofdrol krijgt, omdat ik weet dat hij dat onzinnig geëmmer vindt voor mensen die kunst meer willen toedichten dan ze eigenlijk is. The proof of the (black) pudding is in the (h)eating!
Eindelijk weer genieten!
Velico Tarnova
(nvdr.: Fotograaf met Bulgaarse roots en studiegenoot van Jacki Billet aan de Koninklijke academie voor schone kusten Gent.)
