Architect Tony Craps denkt en overdenkt, en reikt een lichtspel aan. Een knipoog naar het verleden, een prikkel voor het heden, en ruimte voor de toekomst. Een architecturale bijdrage aan een noodgedwongen ordening van kunstenaars. Kunst, elkaar volgend in tijd, wordt nu, in éénzelfde periode, geordend in de ruimte. Het gebouw ordent de kunst, net als de ex- bewoners, hokjesgewijs.
Vroeger gaf hij de inkom van het rusthuis een invulling, als vakopdracht. Hij plaatste de mens centraal, zittend en kijkend op de lange bank, de onderlinge interactie, het ontmoeten, het welkom, het begeleiden, meestal naar het gedwongen wachten. Het rusthuis als perron voor de ultieme treinrit. Als een Fellini-adept liet hij nu en dan het zonlicht ongedwongen het gezicht van de wachtenden strelen. Genot.
Inkomarchitectuur, licht dat van boven valt, zoals in kathedralen, robuuste gebedshuizen die generaties overleven, symbolen van het ongrijpbare, van het wegglijden van het leven, van geloof als schaarse houvast als de ratio stilvalt. Licht doorheen glasramen, kleur als spetterende sprankels, verspreid over de hele ruimte
Tony Craps opent het zomerfestival, sprankelend, fris, kleur en licht. En tussendoor, röntgenfoto’s, donkere tinten, zwart-wit, uitgelicht maar nog niet uitgewist verleden, transparante foto’s van grijze mensen, ex-bewoners.
Met de speelse zomertinten wil hij het nieuwe in beeld brengen, wil hij de bezoekers binnenzuigen, de oude functie laten wijken voor een nieuwe, een nieuwe dynamiek creëren, een platform aanreiken aan kunstenaars, aan dans, muziek, …. Kleur en licht als instrumenten om de grens tussen buiten en binnen subtiel weg te gommen. Een architecturale ingreep die de vergankelijkheid van mens en gebouw in perspectief plaatst.
