Jean Harlez wordt wel eens omschreven als “de wildeman van de Belgische cinema”. Deze zoon van een smid is een autodidact. Hij betreedt de filmwereld in 1947 als assistent van Charles Dekeukeleire. Na een periode van werkloosheid en kleine klussen bouwt Jean Harlez zijn eigen 35mm camera en maakt hij, zonder enige financiële steun, een korte film over een landbouwcoöperatie. Een schot in de roos, want het ministerie van Landbouw koopt de film aan. Hierdoor kan hij zijn grote droom waarmaken: “een echte langspeelfilm draaien”.
Hij wou films maken terwijl hij zich onder de mensen bevond, op straat, en met de mensen van de straat. Het leven tonen “in een arme wijk die in niets verschilt van de andere arme wijken in de wereld”. In zijn kelder richt hij een labo in, en gedurende twee jaar kuiert hij door de straten van de Marollen (1954-1956). Zo verwerft hij de sympathie van de bewoners, en maakt hij kennis met een groep kinderen die zijn acteurs zouden worden..."Le Chantier des gosses" is het resultaat van dit avontuur. De pers reageert enthousiast op deze debuutfilm in een nieuw genre, de eerste Belgische neorealistische langspeelfilm!
Maar Jean Harlez is vooral een heel veelzijdig kunstenaar: kortfilms, films van zijn ontdekkingsreizen naar Groenland, en de laatste jaren maakt hij vooral levensgrote collages ("assemblages").
Jean Harlez werkte bovendien jarenlang als cameraman voor Marcel Broodthaers. Jean is veruit de oudste deelnemer aan TarmaX. Hij wordt later dit jaar 93!
