Peter Snijder is een kunstenaar die licht brengt in de donkere wereld. Zijn lederen boots dragen littekens vol symboliek en dragen hem door een zelf gecreëerde woestenij. Gewapend met een geur van zwarte humor en een ton melancholie, vecht hij tegen de dagdagelijkse realiteit en verandert de wereld zoals wij die kennen in een universum op zich. Een wereld waar de machine overneemt en de mensheid niets meer dan een parasiet lijkt. Maar dan in dialoog.
In zijn schoudertas draagt hij LEDs, trekbandjes, draad en een soldeerbout mee en gebruikt deze om allerhande gevonden of gekregen materialen om te vormen tot lichtgevende sculpturen dewelke zelfs hun eigen bestaan in twijfel trekken.
De installaties schemeren in een zacht blauwe gloed, overgoten met rode details op een zwarte achtergrond. Sommige werken produceren geluid, bewegen of resoneren. Andere zijn statische objecten. Zijn gedetailleerd en fijn vingerwerk geven de sculpturen een zachte persoonlijkheid. Maar dat is slechts de eerste indruk. Het lijkt een illusie, maar als je dieper graaft, zal het werk zijn gelaagdheid laten zien. Het verwonderd en is dan weer plots beangstigend. Het draagt spijt, rust, romantiek, een donkere ziel. Het omarmt twijfel, angst en boosheid. Dat zijn normale gevoelens voor een man die koppig weigert de makkelijke weg te nemen.
De latere draadsculpturen houden vast aan alle emoties en technische interpretaties zoals hierboven vermeld, maar dient gezegd dat het uiten hiervan een meer architecturale vorm krijgt. Momenteel werkt hij aan een symbiose van de architecturale ervaringen omwille van de draadsculpturen en het ‘oudere’ assemblage-werk. Maar steeds met hetzelfde doel voor ogen, een afgewerkt kunstwerk is nooit zomaar een object, neen, je moet zijn ziel horen zuchten.
