In dit werk komen heel wat persoonlijke aspecten samen.
In eerste instantie mijn fascinatie voor klassieke werken in de kunst, en hoe hun onvergankelijkheid hen voor mij ook saai maakt. Ik wil ze kapot maken op een manier zoals men in de rap muziek hun klassiekers sampled. De volgende generatie die verder bouwt en toegeeft dat ze op de schouders van hun voorgangers staan en hen eert in hun zoektocht naar volgende creaties.
Daarnaast zijn waterlelies heel fragiele bloemen die door een verstoring van het eco-systeem makkelijk kunnen verdwijnen. De vervuiling kan op termijn niet enkel de waterlelies uitwissen maar tevens het prachtige schilderij van Claude Monet aantasten. Ik ervaar een bezorgdheid en een overtuiging dat dit het enige probleem is wat telt voor onze generatie. Ik zie geen echte urgentie, geen ultieme drijfveer of geen kantelmoment opduiken wat de gezamenlijke mensheid zal overtuigen om bij te sturen, buiten een catastrofe. Het is geen verwijt, want ik ben mee schuldig, ik beeld me in wat het resultaat hiervan kan zijn.
Pollution grade verwijst naar een ISO standaard waarin aangegeven wordt in welke hoeveelheid vervuiling (schaal 1 tot 4) een elektronisch toestel kan functioneren zonder stuk te gaan.
Het tweede werk Mutual Liberty for 2 degrees verbeeldt de dualiteit tussen de menselijke vrijheid en de inperking die ecologisch verantwoordelijk leven inhoudt. Wie kan de ander opleggen zijn vrijheden op te geven, of wat kan ertoe lijden dat we gezamenlijk het licht meer doven voor het gedoofd wordt.
Geert Verbist – 2017
